به یاد شهید مرتضی آوینی

احتمالا زمستان سال 68 بود که در تالار اندیشه فیلمی را نمایش می دادند که اجازه ی اکران از وزارت ارشاد نگرفته بود.

 سالن پر بود از هنرمندان،فیلم سازان ،نویسندگان و... در جایی از فیلم آگاهانه یا ناآگاهانه داشت به حضرت زهرا-سلام

الله علیها- بی ادبی می شد من این را فهمیدم. لابد دیگران هم همین طور؛ ولی همه لال شده بودیم و دم برنیاوردیم

.با جهان بینی روشنفکری خودمان قضیه را حل کردیم که طرف هنرمند بزرگی است و حتما منظوری دارد و انتقادی بر فرهنگ

مردم. اما یک نفر نتوانست ساکت بنشیند، داد زد:"خدا لعنتت کند! چرا توهین می کنی؟!" همه ی سرها به سویش برگشت.

 در ردیف های وسط بود،آقایی چهل و چند ساله با سیمایی بسیار جذاب و نورانی. کلاهی مشکی بر سرش بود و اورکتی

سبز بر تنش.از بغل دستی ام پرسیدم :"این آقا را می شناسی؟" گفت:"سید مرتضی آوینی است
حرف دل :

سلام!

آقا مرتضی

گرچه نه پلاک و نه جسد می بینیم

بعد از تو هنوز مستند می بینیم

دیگر خبر از "روایت فتح" ات نیست

هر هفته دوشنبه ها "نود" می بینیم